Orxan Həsənzadə- Əşyaların səsi - I hissə

...uzun müddətdir heç nə yaza bilmirəm. Yuxarıda yazdıqlarım mənə yaşadığımı xatırladır. Bunları yaşamışamsa deməli nə vaxtsa var idim. Var olduğumu dilimin altından çıxarıb udqundum, varlığım incə boğazımdan keçib mədəmə doldu. Mədəmin içində o qədər rahat yaşayırdım ki, burdan çıxmağı düşünmür, həzm olunana qədər  burda yaşamaq istəyirdim. İndi isə əzilib büzülmüşəm. Bütün bədənim tikə-tikə olub, hər parçam bir yerə dağılıb. Nə vaxtsa  varlığımın bu formaya düşəcəyini bilsəydim yenidən var olmaq istəyərdim mi, bilmirəm ?

            Bir anlıq özümü unutdum. Mədəmin içindəki ağlaşma səsinə fikir verməyib küçəyə çıxdım. Bomboş küçədə hürən itlərin təkliyinə qoşulub bir iki ağız da mən hürdüm. O qədər gözəl hürüdüm ki, itlərin səsi kəsildi. Hamısı susub məni dinləməyə başladılar. Bir balaca darıxdım. İt olmaq xoşuma gəlmişdi. Varlığımı it olaraq düşündüm. Nə kədərli mənzərə idi elə deyilmi ? Bütün gün küçələrdə veyil-veyil gəzmək, yayda yaramaz uşaqların daşlarından, qışda şaxtanın sərt sillələrindən yayınmaq, bir tikə yemək üçün zibil qutularını eşələyib dağıtmağım, ardınca süpürgəçi yaşlı ifritənin süpürgəsini belimə keçirməyi. Belə vaxtlarda o qədər ağrıyırdım ki, ac olduğumu unudurdum. Bir tərəfdən aclıq hissindən xilas olduğuma görə sevinir, bir tərəfdən də belimdəki ağrıdan iki qat olur, yaş səkinin üzərində yıxılıb qalırdım. Ancaq, təəssüf ki, ölmürdüm. Ölə bilmirdim. Daha dəqiq desək heç ölmək də istəmirdim. Mən ölsəydim yaramaz pişiklər cəsədimin arxasınca nələr deməzdilər ? Neçə il hürüb qorxutduğum, ağaca dırmaşdırdığım pişiklər hərəkətsiz bədənimin başına nə oyun açarlar, Allah bilir.  Öləcəmsə orta yerdə öləmək istəmirəm. Elə yerdə ölüm ki, məni yalnız cəsədimin üfunət iyindən tapa bilsinlər, tapanda da yaxın dura bilməyib basdırsınlar. Bir dostumun başına gələnləri danışım ki, necə iyrənc məxluq olduğunuzu başa düşəsiniz.

Bədənində iri xalları olan, sısqa, uzun çənəli, nəhəng dişli köpək idi. Deyəsən anamız bir idi. Atamızdan isə digər bütün köpəklər kimi xəbərimiz yoxdu. Bir yerdə yemək axtarır, bir yerdə oyanyıb əylənir, mənfur pişikləri bir yerdə ağaca dırmaşdırırdıq. Heç sevmədiyim, görəndə dişlərimi qıcadığım qonur pişiyi qovub əylənə-əylənə zibil qutusuna doğru irəliləyirdik ki,  yaramaz uşaqlardan biri əlindəki yağlı tikəni dostuma doğru uzatdı. Bu it də digər itlər kimi ağıldan veyil idi. Tikəni alıb o saat uddu. Əminəm ki, onun yerinə olsaydım mən belə edəcəkdim. Bundan sonra nələr baş verdiyini təxmin edib özünüzdən iyrənə bilərsiniz. Tikənin içində onlarla iynə dostumun mədəsini süzgəc kimi deşik-deşik elədi. Bir neçə gündən sonra da əzab-əziyyətlə gözlərini yumub öldü. Zibil yığanlar hələ iylənməmiş cəsədi aparıb harasa atdılar. İndi zibil qablarının içində bayaqdan qoxusunu aldığım sümük parçasını axtara-axtara həmin günləri xatırlayanda əmin oluram ki, insanlardan nə dost olar, nə də düşmən. Eyni anda dostumun heç vaxt yemədiyi, ağzının adına yad olan yağlı tikəni ona verib sevindirib, eyni anda da onlarla iynə ilə onu bir dəfəlik ölümə yolladılar. İnanıram ki, məni başa düşdünüz. Ordakı nədir elə ? Yenə həmin qonur pişik. Hav Hav Hav.

                                                            ***

İt olmaqdan bezdim. Boş küçədə siqaret çəkib kədərli-kədərli  uzaqlara darıxdımmı, yoxsa naməlum qaranlığın arasında kimisə gördümmü, bilmirəm ? Dodaqlarımın arasında dayanan siqaretlə işıq dirəyi olduğumu düşündüm. Boş küçədə işıq dirəyi olmaq asan deyildi. Gecələr adamlara yol göstərməyi, onları qaranlıqdan xilas eləməyi  yox  gur işığımın üzlərinə düşüb narahat eləməyini sevirəm. Uşaqların mərc gəlib zərif şüşəmi, şüşəmin altındakı lampanı hədəf seçib daşla vurmağa çalışmaqları çox acığıma gəlir. İşıq dirəyi olmaqdan utanıram. Gur işığımın altında hansı biabırçılıqların, naməlum qətllərin, bədbəxt hadisələrin oludğunu bilsəydilər bunu eləməzdilər.

            Bax o sarı saçlı uşağın anası hər gecə mənim işığımın altında gizli-gizli  maşına minib harasa gedir, sübh vaxtı qayıdır. Uzun müddətdir ki, yoxa çıxdığı deyilən adamı maşın vuran an nə qədər gözlərimi yummaq istəsəm də heyif ki, gözlərim yox idi və bədbəxtlikdən baş verən hadisəni bütün xırdalıqlarına- adamı vurub, ardınca maşının arxasına qoyub qaranlığa qarışmaqlarına içim od püskürə-püskürə baxmışam. Kim bilə-bilərdi ki, mənim altımda  yeddi yerdən bıçaqlanan adamın naməlum qatili mərhumun tabutu üzərində ən çox ağlayıb sızlayan, göz yaşı töküb özünü parayalan adam, yəni onun qardaşı idi. Bəli, bütün bunların yeganə şahidi mənəm. İndi zərif şüşəmi nişan alan uşaqları görəndə içimdə dəhşətli bir darıxmaq hiss peyda olur, məftillərimin arasından keçən elektrik cərəyanı azalır, işığım öz gurluğunu itirir. Baxın, yenə orda kimsə durub boş-boş küçələri izləyir.