Onu sevənlərdən şəhər salmaq olar.

Bir azdan dostumla görüşəcəm. Dost kimi görüşəcəm, yad kimi sağollaşacam. Deyəcəm ay əclaf, necəsən ? Quru bir “Yaxşıyam”. Mən də ciddiləşəcəm. Yer göstərəcəm. Yal-dinməz oturacaq. Sonra siqaret yandıracam. O qızı xatırlayacam.

O qız. Bu adam haqqında bütün cümlələr “nə bilim”lə başlamalıdır.. Nə bilim, o bəlkə də əclafın yekəsidir, yox, əsl mələk. Dəqiq baxsan çiyinlərindəki qanad izlərini də görmək olar. Sadiq birisidirmi ? Nə bilim, bəlkə də, yox. Ətrafındakı oğlanlardan şəhər salmaq olar. Hamısı da ona aşiq. Bəs mən ? Yox, qardaş nə eşq, nə sevgi ? Düzünə qalsa qız köhnə sevgilimdi. Nə olsun köhnə sevgilimdi ? Biz hələ də görüşürük. Yəni olmaz ? Gör bu şəhərdə ayrılıb görüşən nə qədər adam var. Görüşürük də, qucaqlayışırıq da, lap o tərəfdi də. Ayrıldıqmı  hamısını unuduruq. Elə bil yerli-dibli belə bir şey olmayıb.

 Aşiqlərindən danışır. Belə anlarda gözləri küçə fənəri kimi işıq saçır. Heç kimə “hə” cavabı verməsə də bilirəm ki, sevilmək, qısqanılmaq üçün gizli-aşkar sinov gedir. Görün hələ nə deyəcəm ?  Yaxın günlərdə evlilik təflif ediblər. O da zarafatçılın biri : Deyib mən gündə sənin kimi onun yola verirəm. İkimiz də bu əhvalata güldük. Sonra həmin oğlan yadıma düşdü. Qəribə oldum. Elə bil içimdə hansısa bir duyğunun qol-budağı  sındı. 

-Sən nə əclaf adamsan. Utanmırsan ?  Heç insana deyiləsi sözdü bu ?

Çevrilib kədərlə baxdı.

- Bəs mənə xəyanət eləyəndə düşünmürdün bunu ? Düşünmürdün ki, bu insana ediləsi hərəkət deyil ? Bilmirdin səni nə qədər çox sevirdim ? Ən böyük əclaf elə sən özünsən. Həmin gün mənə xəyanət eləməsəydin indi biz evliydik.

Susdum. Susmasaydım nə olacaqdı ? Onsuz da heç nə dəyişəsi deyildi. Yerdən göyə qədər haqlıydı. Birdən ağlamağa başladı. Əvvəl yavaş-yavaş, onu ağladan səbəbdən utana-utana, sonra hönkürtüylə, əlindən oyuncağı alınmış uşaq kimi. Boynunu qucaqladım, saçından öpdüm, göz yaşlarını sildim və hiss elədim ki, yanaqlarından aşağı muncuq dənələri kimi süzülən göz yaşlarına baxdqıca azalıram, yox oluram, boynundakı qolum yavaş-yavaş sürüşür, saçındakı öpüş izlərim itir.

Dodağının altında bir mirsa pıçıldamağa başladı.

“Yenə bu şəhərdə üz-üzə gəldik... “ İkinci misrası nəydi ? Yadımdan çıxdı. Əşşi cəhənnəm ! Onsuz da o şairi sevmirəm. Mənim ən sevdiyim şair Brodskydi ? Niyəsini deyim ? Ona görə ki, hələ o şairdən bir misra da oxumamışam. Çox yaraşıqlıdır. Bilirəm ki, şevgi şeirləri də var. Mən həmin şierləri oxusam elə biləcəm ki, onları mənim üçün yazıb, başa düşürsən, necə deyim,  ona aşiq ola bilərəm. Amma sonra yadıma düşəndə ki, o ölüb, həm də hələ mən dünyaya gəlməmişdən əvvəl ölüb o zaman əhvalım pozulacaq. Oturduğum yerdə niyə kefimə dəyim ? Düz demirəm ?

Gözlərimin içinə dikildi.

Nə vatsa kiminsə ölməyini istəmisən ? dedi.

-Yox.

-Mən sənin ölməyini istəyirdım,  dedi.

Bax indi otumuşam həmin kafedə. Dostumu gözləyirəm. Əminəm ki, onunla dost kimi görüşəcəm, yad kimi sağollaşacam. Nə bilim niyə ? Nə bilim söhbəti niyə uzadıram ? Hamısı içkidəndir, hamısı. Birdən ağlıma qəribə bir fikir gəlir.

-   “Onu sevənlərdən bir şəhər salmaq olar. Bəs unutmayanlardan ? “